Deze blog verschijnt gewoon een week te laat. Merkt niemand, maar toch. Ik had namelijk last van een ‘schrijvers blokje’. In het Engels heet dit een ‘writers block’. Ik wist gewoon niet wat ik moest schrijven!!
Vorige week zondag keek ik op m’n telefoon en zag dat ik nog nooit zo weinig foto’s had gemaakt. Nou probeer ik wel elke keer leuke dingen vast te leggen maar ik ‘paparazzi me niet hijgend door het Heuvelland heen’ om élk detail vast te leggen. En laten we eerlijk zijn, een foto van iemand waarmee ik een voor-gesprek heb voor een lezing over Hostmanship of nog concreter, de lezing zélf, de garage meneer die probeert de storings melding op m’n dashboard op te sporen, is nou ook niet echt boeiend. Laat staan het feit dat ik m’n suiker laat controleren, twee keer per week naar de sport ga en uren aan de telefoon zit met een aantal bedrijven die ik mag adviseren. Of ik ga naar die bedrijven toe. Maar ja, daar kan ik dan natuurlijk weer geen foto’s van laten zien want dat is vertrouwelijk. Heb laatst nog wel overwogen om een filmpje te maken van hoe het is om de bedstee te stofzuigen en de bedden op te maken. Deze kamer in ons huis bedoel ik..
Een soort Toni Boltini act. O, wat heb ik hier de pest aan….wat een gedoe, staand met een stofzuiger om alle balken te doen en uiteraard rondom het bed zélf. Want het moet wel kraakhelder zijn allemaal, dat snap je wel. En dan het onderlaken erom heen zien te krijgen. Echt, ik droom er weleens van. Zo’n filmpje zal ongetwijfeld hoog scoren op YouTube maar ja, en dan hé? En alle drukke herfstvakantieweken waarbij de wasserij het amper kon bijhouden omdat de volle midweken én volle weekenden elkaar in rap tempo opvolgden, geeft ook geen leuke foto’s. Alhoewel, het was wel een GEWELDIGE herfstvakantie! Wat een weer!!
De gasten uit de regio midden en zuid hadden ongelofelijk veel mazzel. De temperatuur steeg hier naar ruim 24 graden en op ons terras, in de volle zon, schoot die door naar de 26.
Uiteraard kon je wel merken dat de zon steeds lager ging staan. Dat was met name te zien als wij zelf achter in onze keuken zaten en een blik wierpen op het Hans & Grietje huisje. Het licht steeg per minuut en voor je het wist was het huisje uit de zon.
De ochtenden gaven ook een mooi beeld. Op weg naar een afspraak ’s morgens vroeg, stopte ik de auto op nog geen 50 meter van m’n huis en maakte deze foto:
Terwijl ik de foto’s bekijk, realiseer ik me ook dat ik een betere relatie heb gekregen. Met een van de koeien wel te verstaan. Je moet weten dat we dit jaar 2 moeder koeien, met respectievelijk een dochter én een zoon, in de wei hebben staan. Met een van die moeders heb ik niks. Jeannette ook niet dus we gaan uit van een kleine persoonlijkheids stoornis bij een van die moeder ( of loeder?) koeien . Ze schudt altijd flink met de kop heen en weer en laat zich amper aaien. En dat terwijl ik degene ben die hele gesprekken met haar heeft. Zeker geen zware kost maar gewoon gezellige onderhoudende gesprekken waar elk huisdier blij van wordt.
Maar….jawel…. door het mooie ‘gras-maai-weer’, bleef de familie in de buurt want ik gooide ongeveer 25x een bak vers gesneden gras over het prikkeldraad!
En door al die gras smoothies….werd mevrouw ineens hééél aardig. Ja, ja, ze zijn allemaal hetzelfde die vrouwen!!!
De dagen na de zomerse herfstvakantie waren eigenlijk ook best mooi. Af en toe wat mot regen maar ook geregeld een compleet ander weerbeeld dan de weermannen en vrouwen ons voorspelden. Soms met wat wolken…
en dan weer strak blauw…
Helaas maakten we afgelopen weken ook iets mee wat ik bijna niet kon geloven. Ik moet het even kwijt. ‘Mooi’ materiaal voor als ik weer ergens in een zorginstelling mag spreken… Wat was het geval. Er was een hele leuke familie te gast. Voor de 2e keer zelfs. Afgelopen kerst in het grote huis en nu opa’s 80ste verjaardag hier samen vieren met kinderen en kleinkinderen. De avond voor vertrek valt opa, die slecht zag, van een klein trapje. Hoofd tegen de kapstok en een flink gat in het hoofd. Mede door de bloedverdunners werd dit al gauw, wat ik noem een ‘chinees spoorwegongeluk’. Wij direct huisarts gebeld, het was 2 minuten voor 17 uur, die zei hup door naar de huisartsenpost in Heerlen op nog geen 20 minuten hier vandaan. Opa in de auto met 2 kinderen erbij en gaan! Een van de andere kinderen belt nog met de huisartsenpost van “we komen eraan”. Zegt die mevrouw “Ja maar dat gaat zomaar niet want u moet eerst een afspraak maken !!!!” Wij nog uitleggen dat dit geen verkoudheidje is maar een serieus gat in het hoofd. “nee, ik moet de patiënt eerst zelf spreken.” (alsof je dan kan zien hoe groot het gat is @#$%$#@). “Dat zijn de regels en daar moet ik me aan houden.”Nou je begrijpt het gesprek liep wat op (heel netjes nog hoor)en ik nam het over van de dochter en legde uit dat ze over 5 minuten voor de deur staan. De vrouw bleef erbij dat dit niet kon etc. Tot slot vroeg ik “met wie heb ik gesproken?” De vrouw vroeg waarom ik dat wilde weten. “Omdat ik dat netjes vind, u kent mijn naam nu ook en wij zijn hier nog niet mee klaar want dit kan écht niet”, zei ik. De naam kreeg ik niet en….. ze hing op…. Ik stond helemaal versteld en met open mond de dochter aan te kijken… Na een uur hadden we weer contact met de 2 kinderen die mee waren om opa naar de huisartsen post te brengen. Onderweg viel opa een beetje weg en ze belden met 112. Die adviseerde direct door te rijden naar de SPOED waar ze vakkundig werden opgevangen. Hier werd ook een bijna slagaderlijke bloeding geconstateerd….De mevrouw bij de huisartsenpost zit zoals je begrijpt nog te wachten op de patiënt….
Wat gaat hier nou mis? Wat hier mis gaat is dat iemand elke mate van flexibiliteit mist en strak in de procedure/regelgeving blijft zitten. Ze zal wellicht best vakkundig zijn als arts maar er ontbreekt elke vorm van empathie en inlevingsvermogen. Bijzonder jammer en ze onderschat ook nog wat de emotionele impact is bij zo’n emotionele valpartij op deze leeftijd. Maar goed. Jeannette en ik hebben de familie zo goed als mogelijk ondersteund en geholpen maar ik had nog zeker 2 dagen last van deze ervaring die ik ook nog gemeld heb bij mijn huisarts. Kan zij er wellicht iets mee doen.
Deze mevrouw gaat in ieder geval geen compliment krijgen. Hierover stond afgelopen week, een mooi artikel in het AD . Het is een van de vele zaken die in mijn Hostmanship & Klantvriendelijkheids presentaties naar voren komt. Jaren lang zélf veel te weinig gedaan tot dat een stagiaire tegen mij zei “Bas, er gaan hier toch ook dingen goed?” Vanaf dat moment ben ik me veel bewuster van de impact van complimenten. Ik adviseer altijd “Geef er één per dag”. En zelfs dát lukt veel mensen niet. Nou ja, koren op m’n molen en een mooi item in mijn lezing waar het gaat om cultuur en vooral prettig en leuk met elkaar samenwerken.
Gelukkig had ik na de maai beurt in de zomer herfstweek veel sjans met onze ‘koe-bitch’ die nu elke dag hoopt op een ‘rendez-vous’…..bij ons eigen parkeerplaatsje…. ja, geraffineerde dames die limousin vrouwen….
Nee dan deze meneer…
dat is helemaal een ‘snaai apparaat’. Inmiddels hebben we andere brokken gekocht ( light) ter compensatie van alles dat hij bij elkaar bedelt met z’n zielige ogen. Wandelaars, gasten, iedereen trapt erin bij het zien van deze volks verlakker én acteur eerste klas! Zelfs als op deze zondagmiddag de bierglazen bij ’t Hijgend Hert leeg zijn, weet hij nog een blik te werpen van “één portie bitterballen nog?”
Nee Boy, we gaan naar huis. Lopend en genietend van het mooie landschap. Heel even de telefoon gebruiken om een foto te maken en dan gauw weer weg stoppen en om je heen kijken.
Komende week ook weer druk: morgen volle wissel ( Belgische herfstvakantie), even 2 dagen naar het ‘Wilde Westen’ voor advies en uiteraard vrijdag weer zorgen dat alle gasten een mooi weekend krijgen. Daarnaast is het ook de week van de jaarlijkse schoorsteen veeg beurt! Met 4 open haarden en intensief gebruik door onze gasten, een flink klusje. Maar ja, ‘safety-first’ hé? Hoop dat alle huizenverhuurders dit ook élk jaar doen om schoorsteenbranden te voorkomen.
Komende week hopelijk ook omhoog kijken hoe de zon langzaam aan kracht verliest maar zich nog steeds laat zien hier ‘downunder’ Zuid-Limburg.
Geniet en tot snel!
En voor wie in 2018 bij ons te gast wil zijn, erg verstandig om tijdig een datum te plannen én om te boeken…. Deheerlijkheidvijlen.nl
Onze mail is 24 uur per dag geopend….
Adië wa! 🙂
Van de ‘overval’ op Stienie, is een korte video gemaakt :
Bas Hoogland 